Oyun grubu hakkında

İlk başta adına baktığında bebeğimi oynaması için götüreceğim birde üstüne para vereceğim gibi bir düşünce çıkıyor ortaya ama günümüzde apartman hatta residance gibi yerlerde yaşayıp komşuluk nedir bilmediğimiz bir dönemde yaşafığımız düşünüldüğünde nerde benim çocukluğum diyoruz eminim hepimiz. 

Ben yaşdakilerin eminim çocukluğu çok başkaydı, bahçelerde sokaklarda seksek yakan top ip atlama, saklambaç heleki saklambaç lisede dahi oynadığımızı biliyorum. Eee tabi bilgisayar yok tv kanalları sınırlı onlardada çocuk programları belli saatlerde olunca sokaktan eve girmezdik. Yemek vakti geldiğinde bile yalvar yakar ekmek arası bişey ver deyip eve girmek istemezdik. Şimdi bakıyorumda şuan yaşadığım yer yine bir site bahçesi var, ama hiç birşey aynı değil sanki kedi köpek kuş sayısı bile aynı değil. Evet rahat bir evde ve sitede oturmama komşularımla ilişkimin iyi olmasına rağmen çocuğum ile yaşıt birilerini bulmakta zorlanıyorum. İşte bı koşullarda bizi oyun gruplarına dahil olmaya itiyor. Çocuklarımızı yine yaşıyları ile kapalı ortamlara sokup oyuncaklar ile oynayarak sosyalleşme çabasına itiyor birde üstüne para vererek. Giden atkadaşlarımdan duyduğum süslenip püslenip kendini ve çocuğunu yarıştırma içinde olan farklı insanlarla mecburen bir araya gelinme mekanları..,

Ama yok bütün bu düşüncelerime rağmen bende arayış içine girdim havaların serinleyipte dışarıda oynayamayacağımız günlerin geleceği düşüncesi ile seçeneklere baktığımda fiyatlar çok farklı 1-2 saat arasında değişen oyun gruplarının fiyatlarıda 20-50 arasında değişiyor. Maalesefki her şehirde çok fazla şeçenek bulmak zor iken bazı şehirler gerçekten şanslı bu yaşadığım durumu görünce insan acaba diyor sırf oyun grubu ve parti evi açma düşüncesi gerçekten cazip gözüküyor ama tabiki bu işin uzmanları gerekli...

Çocukların sosyalleşmesi gerçekten önemli özelliklede kendi yaşıtları ile bilmiyorumki yeni nesil anneler 9 aylıkken bir oyun grubuna dahil olmak istiyorki buna bende dahil doğrumu bilemiyorum. Çokmu aceleci davranıyoruz ?

Büyümek

Bazı şeyleri anne olunca anlatsın derler ya gerçekten öyle. Zaman geçiyor gözünün önünde büyüyor bebeğin ilk zamanlar zaten dünyadan habersiz sende oda ama yavaş yavaş herşeyi anlıyorsun oda anlıyor. Kişiden kişiye değişir ya kimisi bebekliği çok zordu büyüdükçe daha iyi der ama benim için öyle değil ya unuttum yada hakikaten öyle değil. Kaan bebekkende zordu çok gazlıydı uyumuyordu ama onlar bir şekilde geçiyor. Şimdi gözümün önünde her geçen gün yeni birşeyler öğrenen bir küçük adam gördükçe hem çok mutlu oluyorum hemde silkiniyorum. Öyle aç gözlerle bakıyorki bazen onun bakışı ile kendime geliyorum. O an benim yaptığım şeyi öyle dikkatle izliyorki yada yaptığı bazı hareketleri görünce seni nasıl gözlemlediğini anlıyorsun. En basit eline tencere ve kaşık verdiğimde kaşığı tencerenin kenarına vuruyor tıpkı benim yemek yaparken yaptığım gibi... 

İşte böyle zamanlarda senin öğrettiğinden çok gözlem ile bir çok şeyi öğrendiğini gördüğünde her hareketine dikkat etme gereği duyuyor insan. Resmen elinde bir hamur veriliyor ve sen şekil veriyorsun. İşte bunları gördüğümde daha çok okumam gerektiği daha çok öğrenmem gerektiğini ve hatta değişmem gerektiğini hissediyorum. İşte burada başlıyor zorluk çocuğunun geleceğini karakterini yaptığın en ufak bir şeyin etkileceğini bilmek ve olaylar karşısında vereceğin tepkileri kontrol altına almak ve aynı zamanda doğallık...

Bazen olaylar karşısında ne yapmam gerektiği konusunda kararsız kalıp kafamın karıştığı araştırdığım oluyor. Bir çok şey gibi 2-3 farklı tez ve davranış şekli yazıyor. Hangisi doğru o kararda tamamen annenin babanın seçimi oluyor. İşte bu yüzden büyüdükçe dahada zorlaşıyor bana göre ...umarım doğru kararlar ve doğru seçimler yapıyoruzdur çocuklar konusunda işte bu aşamada beraber büyümek esnasında sosyal ağlarda çocuk üzerine konuşmalar yazışmalar çoğu zaman anneler için kendini yalnız olmadığını hissettiriyor ve hatta araştırmaya itiyor. 

İyiki varlar diyorum. Daha güzel günler daha doğru seçimler ile beraberce büyürüz inşallah

Kaan 18 aylık

Zaman çabucak geçiyor 1.5 olduk. Geçer mi? Büyürmü? Derken bazen küçük hallerini hatırlayamıyorum bile ..

Şimdilerde eminim her annenin yaşadığı yetememe duygusunu yaşıyorum sıksık hafta içi çalıştığım için haftasonlarını bol bol aktivite ve kaliteli vakit geçirmeye çalışıyorum. Ne kadar iyi bilemiyorum ama bir arayış içinde olduğum kesin yaşadığımız yerde bir oyun grubu bulamamak beni üzen şeylerden o eksiği kendim ne kadar kapatabilirim bilmiyorum. İnternetten bulduğum aktiviteleri beraber yapmaya çalışıyorum. 

18 aylık olduk ama hala uyku sorunumuz var. Kendi kendine uyumuyor ayakta sallıyorum ve uyku eğitimi için sanırım geç kaldık umuyorumki kendi isteği ile sallanmayı bırakmak ister. Bunun dışında yemek yemelerimizde zor masaya bizimle oturduğunda en fazla 10 dakika bile sürmüyor ondada kendi ağzına gidenden çok yer ve üstü başı yiyor yemeği önce böyle yemesini sağlayıp sonra kendim yediriyorum ne yapmalıyım bilmiyorum yemezse yemesin deyip bırakmalımıyım. Evde kendin bakmayınca bazı rutinleri oluşturamıyorsun işte hala süt içmiyor kaan beni en çok üzen konulardan biride bu denemediğim şey kalmadı drumuzda yoğurt ve peynir yiyorsa tamam diyor. Kaan gün boyunca oturan bir çocuk olmadığı için mama sandalyesindede oturmak istemiyor artık bizim oturduğumuz gibi sandlyede ordada belli bir süre duruyor. Kalktığında içeri gitmek istiyor bırakmalımıyım kalkmamalımıuım bilmiyorum. İşte büyüdükçe kafamdaki sorular ve ne yapmalıyımlar dahada artıyor. Umarım bizim için en doğrusunu buluruz.