Büyümek

Bazı şeyleri anne olunca anlatsın derler ya gerçekten öyle. Zaman geçiyor gözünün önünde büyüyor bebeğin ilk zamanlar zaten dünyadan habersiz sende oda ama yavaş yavaş herşeyi anlıyorsun oda anlıyor. Kişiden kişiye değişir ya kimisi bebekliği çok zordu büyüdükçe daha iyi der ama benim için öyle değil ya unuttum yada hakikaten öyle değil. Kaan bebekkende zordu çok gazlıydı uyumuyordu ama onlar bir şekilde geçiyor. Şimdi gözümün önünde her geçen gün yeni birşeyler öğrenen bir küçük adam gördükçe hem çok mutlu oluyorum hemde silkiniyorum. Öyle aç gözlerle bakıyorki bazen onun bakışı ile kendime geliyorum. O an benim yaptığım şeyi öyle dikkatle izliyorki yada yaptığı bazı hareketleri görünce seni nasıl gözlemlediğini anlıyorsun. En basit eline tencere ve kaşık verdiğimde kaşığı tencerenin kenarına vuruyor tıpkı benim yemek yaparken yaptığım gibi... 

İşte böyle zamanlarda senin öğrettiğinden çok gözlem ile bir çok şeyi öğrendiğini gördüğünde her hareketine dikkat etme gereği duyuyor insan. Resmen elinde bir hamur veriliyor ve sen şekil veriyorsun. İşte bunları gördüğümde daha çok okumam gerektiği daha çok öğrenmem gerektiğini ve hatta değişmem gerektiğini hissediyorum. İşte burada başlıyor zorluk çocuğunun geleceğini karakterini yaptığın en ufak bir şeyin etkileceğini bilmek ve olaylar karşısında vereceğin tepkileri kontrol altına almak ve aynı zamanda doğallık...

Bazen olaylar karşısında ne yapmam gerektiği konusunda kararsız kalıp kafamın karıştığı araştırdığım oluyor. Bir çok şey gibi 2-3 farklı tez ve davranış şekli yazıyor. Hangisi doğru o kararda tamamen annenin babanın seçimi oluyor. İşte bu yüzden büyüdükçe dahada zorlaşıyor bana göre ...umarım doğru kararlar ve doğru seçimler yapıyoruzdur çocuklar konusunda işte bu aşamada beraber büyümek esnasında sosyal ağlarda çocuk üzerine konuşmalar yazışmalar çoğu zaman anneler için kendini yalnız olmadığını hissettiriyor ve hatta araştırmaya itiyor. 

İyiki varlar diyorum. Daha güzel günler daha doğru seçimler ile beraberce büyürüz inşallah